معمولاً در دهانه‌ی آتشفشان‌ها که از آن بخار و گدازه‌ها بیرون می‌آید، فرورفتگی‌هایی ایجاد می‌شود که به مرور زمان به دریاچه‌هایی مدوّر و زیبا تبدیل می‌شوند.
با توجه به اینکه بخارها و سنگ‌های آتشفشانی اسیدی می‌باشند، آب دریاچه‌های مذکور نیز حاوی مقادیری از اسیدها خواهد بود، به طوری که گاهی میزان PH آب این دریاچه‌ها به عدد ۰٫۱ نیز می‌رسد!
علاوه بر آتشفشان‌های دهانه‌ای، گاهی در اطراف کوه‌های آتشفشانی نیز دریاچه‌هایی ایجاد می‌شود که بخشی از آب آن‌ها از همین قله‌ها تأمین می‌شود و بنابراین حاوی اسید می‌باشند.
گازهایی که از ماگماها خارج می‌شوند، در آب‌ها حل می‌شوند؛ این گازها معمولاً از نوع دی اکسید کربن، دی اکسید گوگرد، هیدروژن سولفید، هیدروژن کلرید و هیدروژن فلوئورید هستند که همگی ترکیبات شیمیایی سمّی و خطرناکی هستند.
گاهی میزان اسیدیته‌ی آب‌های اطراف قلّه‌های آتشفشانی به قدری زیاد است که باعث انحلال فلزات نیز می‌شود؛ به عنوان مثال دریاچه‌ی اِل چیچون (El Chichon) که بر روی یک قله‌ی آتشفشانی در مکزیک قرار گرفته است و دارای PH حدودا ۰٫۵ است (میزان PH آب معمولی ۷٫۰ است که یک ترکیب خنثی است).
بیشتر بخوانید: آتشفشان‌های فعال منظومه شمسی
با توجه به مواردی که گفته شد، استفاده از آب موجود در مناطق آتشفشانی مانند آب موجود در کاسه های آتشفشانی قله‌ی کوه دماوند می‌تواند بسیار خطرناک و حتی کشنده باشد.
همچنین رودخانه‌هایی که از این قله‌ها سرچشمه می‌گیرند و دریاچه‌های طبیعی و مصنوعی (سدها) را تغیه می‌کنند نیز می‌توانند حاوی مقادیری از اسید باشند و در بلند مدت به انسان‌ها و حیواناتی که از این آب‌ها استفاده می‌کنند آسیب‌های جبران ناپذیری وارد کنند.
منبع: USGS
